Tadeusz „Bór” Komorowski – młodość, wojna, emigracja

Tadeusz Marian Komorowski to generał Polskich Sił Zbrojnych, premier rządu RP na uchodźstwie, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. To też członek Rady Trzech, Komendant Główny Armii Krajowej i kawaler Orderu Orła Białego i Virturi Militari. Długo by wymieniać wszystkie pełnione przez niego funkcje i zdobyte odznaczenia. Mówi się o nim, że to lider mimo woli. Kim więc był i z czego zasłynął Tadeusz „Bór” Komorowski? Przeczytacie o tym w poniższym artykule.

Młodość

Urodził się 1 czerwca 1895 roku w Chorobrowie. Jego rodzice to Mieczysław Marian Komorowski herbu Korczak i Maria Prawic-Zaleska. Jego rodzina zamieszkiwała wówczas wschodnią część zaboru austriackiego. Początkiem XX wieku wraz z rodzicami przeprowadził się do Lwowa. Rozpoczął tam VIII Gimnazjum, a jako uczeń zdobywał same pochlebne i pozytywne opinie. Jego zainteresowania koncentrowały się wokół biologii i należał do kółka przyrodniczego.

Tadeusz Komorowski nie podjął jednak nauki na studiach rolniczych. Choć jeszcze przed maturą deklarował, że chciałby kontynuować naukę w dziedzinie agronomii. W przyszłości chciał zająć się rolnictwem. Ostatecznie zdecydował się na studia wojskowe. Jego wybór był podyktowany ówczesną epoką alarmów wojennych. Wykwalifikowani wojskowi, stanowiliby jeden z ważniejszych zasobów ojczyzny. Być może Komorowski podjął taką decyzję także z powodu zamiłowania do koni i jazdy konnej. Studia rozpoczął w Franz-Joseph-Militarakademie w Wiedniu.

W roku 1913 mundur wojskowy już na zawsze stał się dla Tadeusza Komorowskiego elementem powierzchowności, a jego codziennością – służba wojskowa.

Tuz po ukończeniu studiów został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów kawalerii i został wcielony do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr. 3.W szeregach pułku, który później został przemianowany na Pułk Strzelców Konnych, walczył w szeregach na froncie rosyjskim i włoskim podczas I wojny światowej.

15 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego ze stopniem porucznika i przydzielony do 9 pułku ułanów. z sukcesami walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej.

Dwudziestolecie międzywojenne

Już w 1928 roku Komorowski awansował na podpułkownika, a pięć lat później na pułkownika. Widziano w nim specjalistę w dziedzinie kształcenia żołnierzy jazdy. Sprawował stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Początkiem lat dwudziestych zaczął uprawiac jeździectwo sportowe, dlatego jego wiedza dotycząca jazdy konno była nie tylko teoretyczna. W 1924 roku, jako członek reprezentacji Polski Komorowski wystartował na olimpiadzie w Paryżu. Zajął tam jednak dopiero 26 miejsce. Kończąc karierę sportową, w 1930 roku, ożenił się z Ireną Lamezan-Salins.

II wojna światowa

Narracje historyczne, które poświęcone są Tadeuszowi Komorowskiemu, mają stały punkt kulminacyjny. Jest nim decyzja o rozpoczęciu powstania warszawskiego. Decyzja kontrowersyjna i tragiczna w skutkach, do której prowadziła długa droga.

Mieszkając pod Wawelem, jesienią 1929 roku, razem z pułkownikiem Edwardem Godlewskim i Klemensem Rudnickim, założył konspiracyjną organizację Kaerge. Później została ona podporządkowana dowództwu Związku Walki Zbrojnej. Od roku 1941 przebywał w Warszawie, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy polskiej armii podziemnej – gen. Stefana „Grota” Roweckiego. Gdy dwa lata później Rowecki został aresztowany przez gestapo, jego stanowisko, Komendanta Głównego AK, przejął Tadeusz Komorowski.

Komorowski nie był w stanie zbudować autorytetu wśród ludzi, którzy go otaczali. Niektórzy z nich otwarcie odmawiali mu posłuchu. Wielu bliskich współpracowników posuwało się nawet do tego stopnia, że odnosili się do niego ze słowami krytyki. W lipcu w 1944 roku Komorowski nie był w stanie przeciwstawić się swoim doradcom, którzy chętni byli do powstania. Nastąpił ważny sprawdzian jego przywódczych cech, w którym stawką było życie tysięcy ludzi. Podjął on decyzję o wybuchu powstania. Jednak z powodu złej kondycji psychicznej nie uczestniczył w dowodzeniu walkami.

Pod koniec powstania warszawskiego Tadeusz „Bór” Komorowski został mianowany Naczelnym Wodzem. Swój awans komentował tak: „Niech mi pan raczej złoży kondolencje. Ja nie mam kwalifikacji na Naczelnego Wodza i nigdy bym tej nominacji nie przyjął, gdyby nie świadomość, że mi nie wolno w obecnej ciężkiej sytuacji krzyżować planów rządu”.

Losy powojenne

2 lipca 1947 roku Prezydent RP mianował Komorowskiego prezesem Rady Ministrów. Od lipca 1956 roku wchodził w skład emigracyjny Rady Trzech. Z jego inicjatywy, w 1966 roku, ustanowiono odznaczenie pamiątkowe – Krzyż Armii Krajowej.

Na emigracji Komorowski zarabiał na życie jako tapicer. Zmarł na atak serca w trakcie polowania, 24 sierpnia 1966 roku.